Volhouden

Hij heeft net de 86 niet gehaald. Mijn zus belde met het nieuws en ik wist dat het eraan zat te komen. De aftakeling was al een paar jaar bezig en de laatste drie maanden ging het {gelukkig} snel. Gelukkig want het lijden kan zich zo zinloos manifesteren. De laatste broer uit deze rij van echte amsterdamse knoesten. Die koppen, zo herkenbaar. Brede schedels, wat de slavische component vertegenwoordigt.Ooit met hem aan tafel over deze voor mij onbekende liefhebberij gesproken. Waar we vandaan kwamen, van vaders kant, dat had hij uitgezocht in zijn pensioen jaren, en kon er smakelijk over vertellen. Ik irriteerde mij altijd aan de man, een iets slimmere versie van mijn vader, zijn oudere broer en plaaggeest. Maar wat hielden ze elkaar in leven tijdens de drank en kaartsessies in de tijd dat we nog bijna elk weekend met de hele club samenkwamen. Begin jaren zeventig was dat, toen de eersten van ons het hazenpad kozen uit die kleine krotwoningen in Amsterdam. Het ging om bbq in de achtertuin. Voetballen kon je tenslotte overal en cultuur was hen vreemd. Zo'n familie die allen de oorlog en de 30er crisis nog met zich meedroegen. Tijdens de toespraak kwamen de verhalen van schaamte weer bovendrijven, en ook daar hoorde ik de stem van mijn vader klinken. Zo collectief als bij de meedogenloze kaartspelen waren de ervaringen die wij oh zo goed ons herinnerden zodra de drank de tafel had bereikt. Ook daar was de eensgezindheid onverwoestbaarenhellip;.. Alleen deze laatste had het langste geleefd, de anderen zijn al twintig jaar geleden snel na elkaar onder de zoden terecht gekomen.Zijn weduwe was de lieve zachtaardige tante die wij allemaal hebben, hij de grootste branieschopper. Ze zat met haar 84 fier en statig vooraan, meer bezig met het verdriet van de anderen dan haar eigen. De laatste maanden waren voor haar zwaar geweest, ondanks de talloze familieleden die op korte afstand wonen en dagelijks bijsprongen met het slepen en rondsjouwen van haar lief.De oude knoest met zijn grote mond, zijn enorme oren en neus. Het gelal ik hoor het nog. 62 Jaar getrouwd waren ze, en tot het eind verliefd op elkaar. Zij nog steeds mooi en stralend, hij nog steeds het straatjochie uit de pijp die zijn kleinkinderen dronken voerde onder groot gelach. Een soort van clownsversie van de patriarch. De schaamte van de familie, want het huwelijk begon als een "moetje". Oma was tegen want ze was niet katholiek, en zij besloten er dan maar een zwangerschap tegenaan te gooien, want ze wisten al dat ze altijd samen wilden blijven. Het was de jaren vijftig nietwaar, en voor mij nu ondenkbaar dat zelfs mijn lieve grootmoeder zoiets zou eisen. En uiteindelijk is het moetje zelf al opa. De schare is groot, en er zal best veel verborgen blijven aan haat en nijd, maar ergens benijd ik het wel, om zolang gelukkig durven te zijn, met die ene, misschien wel eerste liefde. En dat een leven lang vol te houden.